Τρίτη 27 Μαΐου 2014

Οι νεομάρτυρες της Χαλκιδικής

ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ



Ο Άγιος Χριστόδουλος καταγόταν από τη Βάλτα της Κασσάνδρας, τη σημερινή Κασσάνδρεια. Από μικρό παιδί πήγε στη Θεσσαλονίκη και έμαθε τη δουλειά του αμπατζή, ήταν δηλαδή κατασκευαστής ενδυμάτων από χοντρό μάλλινο ύφασμα. Πήγαινε με τους άλλους αμπατζήδες σε διάφορα περιοχές για εργασία και πάλι επέστρεφε στη Θεσσαλονίκη. Κάποτε όταν βρέθηκε σε κάποιο ταξίδι στη Χίο αγόρασε έναν ξύλινο σταυρό. Τον έδωσε σ’ έναν αγιογράφο, τον ζωγράφισε και τον πήγε στην εκκλησία του Αγίου Αθανασίου, διότι ο καντηλανάφτης ήταν φίλος του. Εκείνες τις μέρες έτυχε να εξισλαμίζεται ένας Βούλγαρος. Το έμαθε ο Άγιος και πικράθηκε για την απώλεια αυτής της ψυχής. Αποφάσισε τότε στον λογισμό του να μαρτυρήσει. Κάθισε λοιπόν, χωρίς να πει τίποτε σε κανένα και έγραψε όλα του τα αμαρτήματά του εκ νεότητός του, πήρε τον σταυρό του και πήγε στον πνευματικό. Έδωσε στον πνευματικό να κρατάει τον σταυρό και εκείνος διάβασε την εξομολόγησή του. Την άλλη μέρα πήγε στον φίλο του τον καντηλανάφτη και του λέγει πως είχε ξεχάσει κάποιες αμαρτίες και θα πάει ξανά στον πνευματικό. Αφού εξομολογήθηκε έμεινε στον φίλο του. Την άλλη μέρα σηκώθηκε νωρίς, πριν τον νεωκόρο, άνοιξε την εκκλησία, άναψε τα καντήλια και έμεινε στον όρθρο και τη θεία Λειτουργία. Λέει του φίλου του, του νεωκόρου, Φέρε μου τον σταυρό. Τι τον θέλεις; του λέει εκείνος. Τον θέλει ο ζωγράφος για να ζωγραφίσει ένα παρόμοιο για κάποιον άλλο. Πήρε τον σταυρό, πήγε στο εργαστήριο και καθόταν κι έραβε.Όταν άκουσε να χτυπούν τα τύμπανα για την περιτομή του Βούλγαρου, σηκώθηκε,άφησε τα μαχαίρια που είχε στη ζώνη του στο εργαστήριο και με τον σταυρό στο χέρι πήγε κατ’ευθείαν στον καφενέ, που θα γινόταν η περιτομή, πλησίασε τον άθλιο αρνησίθρησκο και του έλεγε : Τί έπαθες, αδελφέ; Να η πίστη μας, να ο Χριστός που σταυρώθηκε για χάρη μας και συ γιατί αφήνεις τον Χριστό, τον σωτήρα σου, και γίνεσαι τούρκος; Εκείνος ούτε που ήθελε να τον ακούσει. Ο Άγιος τότε τον πλησίασε και του έδινε τον σταυρό να τον φιλήσει, λέγοντάς του : Φίλησε, αδελφέ μου, τον σταυρό του Κυρίου μας. Εκείνος ούτε που τον πρόσεχε. Οι γενίτσαροι τον έδιωξαν,όμως ο Άγιος δεν φοβήθηκε και τους λέει : Εγώ μ’ εσάς δεν έχω τίποτε αλλά με τούτον τον αδελφό μου, που θέλει να γίνει τούρκος. Και πάλι τον παρακινούσε να μην τουρκίσει. Τότε οι γενίτσαροι τον έδειραν και τον χτύπησαν με τα μαχαίρια τους στον λαιμό και το κεφάλι, τόσο που το αίμα έτρεχε σαν βρύση, τον έδεσαν και τον πήγαν σηκωτό στον επικεφαλής των γενιτσάρων ενώ κρατούσε πάντα τον σταυρό στα χέρια του. Από κει τον πήγαν στον κριτή.

-Ποιος σ’ έστειλε να κάνεις αυτό το πράγμα; τον ρώτησε ο δικαστής.

-Κανένας δεν μ’ έστειλε αλλά ο Χριστός. Άστα αυτά του λέει ο δικαστής και γίνου Τούρκος.

-Να γίνεις εσύ Χριστιανός, του απάντησε ο Άγιος.

Ο κριτής διέταξε να τον δείρουν. Οι γενίτσαροι όμως επέμεναν και έλεγαν μάλιστα ότι αν δεν τον καταδικάσει σε θάνατο θα τον κόψουν κομματάκια μέσα στο δικαστήριο. Επειδή ο κριτής φοβήθηκε τους τον παρέδωσε να τον πάνε στον μουσελίμη.

Τον έδεσαν μ’ ένα σκοινί από τον λαιμό και τον τραβούσαν σαν αρνί του Χριστού για τον μουσελίμη. Αυτός τον ρώτησε τα ίδια και επειδή ο Άγιος έδωσε την ίδια απάντηση διέταξε να τον χτυπήσουν στα πόδια με διακόσιες τέσσερις ξυλιές. Το αίμα κοκκίνιζε τη γη.
Στις 27 Ιουλίου του 1777 τον απαγχόνισαν στην Πύλη της εκκλησίας του Αγίου Μηνά στη Θεσσαλονίκη. Ύστερα τον ξεγύμνωσαν και του φόρτωσαν τον σταυρό του στην πλάτη. Οι Χριστιανοί πλήρωσαν εξακόσια γρόσια, τον ξεκρέμασαν και τον ενταφίασαν έντιμα. Πλήθος θαυμάτων ακολούθησαν. Ακόμα και το σκοινί που τον κρέμασαν και το πουκάμισό του θαυματουργούσαν.
Το μαρτύριο του αγίου νεομάρτυρα Χριστοδούλου κατέγραψε στο Νέον Μαρτυρολόγιον ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης
 
o ναός του Αγίου Χριστοδούλου στην Κασσάνδρεια

ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΖΑΦΕΙΡΙΟΣ
Το 1821 με την επανάσταση της Χαλκιδικής πολλοί κάτοικοι των χωριών της περιοχής κατέφυγαν με τις οικογένειές τους στο Άγιον Όρος προκειμένου να διαφύγουν της σφαγής και του εξανδραποδισμού των Τούρκων. Υπήρξαν περιπτώσεις Χαλκιδικιωτών οι οποίοι αρνήθηκαν να αλλαξοπιστήσουν με αποτέλεσμα να δεχθούν τον στέφανο του μαρτυρίου, ένας από αυτούς ήταν και ο νεαρός Ζαφείριος. Έφηβος στην ηλικία ήταν ο μόνος από το σύνολο των νεαρών παιδιών που οδηγήθηκαν από το Όρος στη Θεσσαλονίκη που παρέμεινε πιστός στον Χριστό. Ο ακριβής τόπος καταγωγής του είναι ακόμη άγνωστος, σίγουρα ωστόσο κάποιο από τα χωριά της Χαλκιδικής. Ελπίζουμε η πρόνοια του Θεού να μας φανερώσει κάποια στιγμή το χωριό του νεομάρτυρα. Εμείς οι Χαλκιδικιώτες ας τιμήσουμε τον άγνωστο αυτό άγιο. Η ακολουθία του συντέθηκε από τον Αθανάσιο Σιμωνοπετρίτη και η μνήμη του τιμάται στις
11 Ιουνίου

Στόν κώδικα 743 (6250) της Ρωσικής Μονής Αγ. Παντελεήμονος Αγίου Όρους σημειώνεται: «Εις τό Αγιώνυμον Ορος του Άθω κατά 1821, 1822, 1823, ότε εξεράγη εις τήν Ελλάδα ἡ επανάστασις, ήλθεν o Αμπομπούτ πασάς της Θεσσαλονίκης καί υπέταξεν τό Όρος καί πολλά δεινά συνέβησαν. Είτα αποστείλας ανθρώπους ιδικούς του εις τό Όρος, εσύναξαν τά ευρισκόμενα παιδία, 70 τόν αριθμόν, καί ήγαγον αυτά εις τήν Θεσσαλονίκην καί τά ετούρκευσαν. Ένα δέ μόνον εστάθη σταθερόν εις τήν πίστιν καί εμαρτύρησεν, ονόματι Ζαφείριος». Στον ίδιο κώδικα καταγράφεται ο βίος του νεομάρτυρα Αθανασίου Ρεπανιδιώτη από τη Λήμνο.


 
ΟΙ 2 ΕΦΗΒΟΙ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ 1821
 
 


Η ΠΟΛΥΓΥΡΙΝΗ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΤΟΥ 1822
 
τεύχος 76

ΟΙ 6 ΠΑΡΘΕΝΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΠΛΑΤΑΝΟΥ
 

Κυριακή 25 Μαΐου 2014

Πέμπτη 15 Μαΐου 2014

Τα λείψανα της Αγίας Ακυλίνας - Αγγελίνας

 

 
Η Αγία Ακυλίνα καταγόταν από το χωριό Ζαγκλιβέρι της Θεσσαλονίκης και ανατράφηκε από γονείς ευσεβείς. Ο πατέρας της όμως, σκότωσε ένα Τούρκο, μετά από φιλονικία μαζί του. Για ν' αποφύγει την τιμωρία του θανάτου, δέχτηκε τον μουσουλμανισμό. Αλλά η μητέρα της έμεινε σταθερή στον Χριστό και κάθε μέρα δίδασκε στην Ακυλίνα την αρετή και την πίστη. Παρά τις επίμονες προσπάθειες του πατέρα της και τις απειλές των Τούρκων, η Ακυλίνα δεν αρνήθηκε τον Χριστό. Όταν την οδηγούσαν στο μαρτύριο την ακολουθούσε και η μητέρα της, που την παρότρυνε σ' αυτό. Η Ακυλίνα ήλεγχε με θάρρος τους Τούρκους και τη θρησκεία τους, με αποτέλεσμα να πεθάνει μαρτυρικά, μετά από πολυήμερο ραβδισμό, στις 27 Σεπτεμβρίου 1764 μ.Χ. σε ηλικία 19 ετών.
Κανείς δεν γνωρίζει που εναπόθεσαν οι συντοπίτες της το τίμιο λείψανο της. Λέγεται πως οι Τούρκοι θέλησαν ακόμη και νεκρή να την κάνουν δική τους , γι' αυτό και διέταξαν να την θάψουν στο τούρκικο νεκροταφείο που ήταν κοντά στο τζαμί για να ικανοποιήσουν έτσι τον άσβεστο εγωισμό τους. Έτσι κι έγινε. Το θεόσταλτο όμως φώς , που σαν άστρο κατέβηκε από τον ουρανό και στάθηκε πάνω από τον τάφο της , ήταν το σημείο που υποχρέωσε τους χριστιανούς συμπατριώτες της να κλέψουν το σώμα της και να το ενταφιάσουν κάπου όπου θα ήταν ασφαλές. Κατά την παράδοση , τα ονόματα των τολμηρών αυτών ανθρώπων ήταν Τσόπλας , Καλημέρης και Μπούκλας , οι οποίοι λέγεται πως έκαναν όρκο να μην μαρτυρήσουν ποτέ σε κανέναν το μυστικό , γιατί θα υπήρχε ο φόβος να βρεθεί το άγιο λείψανο της στα χέρια των Τούρκων. Χριστιανοί πολλοί έχουν φύγει έκτοτε από τη ζωή με τον καημό να προσκυνήσουν τα ιερά λείψανα της. Σήμερα έχει χτιστεί προς τιμήν της περικαλλής και μεγαλοπρε­πής Ιερός Ναός ο οποίος, όμως, παραμένει ελλιπής χωρίς την ευλογία των αγίων της λειψάνων.
Η μνήμη της Αγίας Ακυλίνας τιμάται από το 1957 μ.Χ. στις 27 Σεπτεμβρίου, ημέρα της τελειώσεώς της. Μέχρι τότε η Ακυλίνα εορταζόταν στις 24 Απριλίου. Αιτία αυτής της εορτολογικής μετατοπίσεως ήταν το ότι οι κάτοικοι του Ζαγκλιβερίου ήθελαν να συνδέσουν τις δύο μεγάλες πανηγύρεις του χωριού τους, του Αγίου Γεωργίου, στο όνομα του οποίου τιμώνταν ο κεντρικός ναός του χωριού, και της Αγίας τους. Από το 1957 μ.Χ. όμως η Ακυλίνα άρχισε να εορτάζεται πλέον στις 27 Σεπτεμβρίου, ενώ από το 1984 μ.Χ. και μετά, που συστήθηκε και δεύτερη ενορία στο χωριό, της Αγίας Ακυλίνας, και άρχισε η ανοικοδόμηση μεγαλοπρεπέστατου ναού προς τιμήν της, η μνήμη της και η εορτή της μετατοπίσθηκαν επισήμως την 27η Σεπτεμβρίου.
Σε κάποιο χειρόγραφο που βρέθηκε στο ναό του Αγίου Γεωργίου στο Ζαγκλιβέρι υπάρχει μία πρόσφατα εκδεδομένη Ακολουθία πρός τιμήν της Ακυλίνας, που ψαλλόταν μέχρι το 1969 μ.Χ.. Η Ακολουθία, ως κάτοχος της οποίας φέρεται ο μοναχός Πολύκαρπος Αθ. Γιακούδης Παντοκρατορινός και της οποίας ο συνθέτης είναι άγνωστος, περιλαμβάνει την Ακολουθία του Εσπερινού, του Όρθρου, τη Λειτουργία, το βίο και το Μαρτύριο της Αγίας. Το Σεπτέμβριο του 1969 μ.Χ. ο υμνογράφος της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, Γεράσιμος ο Μικραγιαννανίτης, συνέθεσε Ακολουθία πρός τιμήν της, η οποία ψάλλεται από τότε στην εορτὴ της Αγίας. Μέχρι σήμερα ακολούθησαν αρκετές εκδόσεις της ίδιας Ακολουθίας, ενώ το 1980 μ.Χ. προστέθηκαν και Χαιρετισμοί και Εγκώμια στην παρθενομάρτυρα από τον ίδιο υμνογράφο.
Η πρώτη εικονογράφηση της νεομάρτυρος χρονολογείται το 1858 μ.Χ. σε κάποιο έργο του ιεροδιακόνου Ιεροθέου της Ιεράς Μονης Λογγοβάρδας και μετέπειτα επισκόπου Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου, όπου εικονίζονται όλοι οι μετά την Άλωση νεομάρτυρες. Σ᾿ αυτήν απεικονίζεται και η Ακυλίνα μαζὶ με την Κυράννα (βλέπε
28 Φεβρουαρίου) και την Άργυρη.
Επίσης στον κεντρικό ναό του Ζαγκλιβερίου, τον Άγιο Γεώργιο, βρίσκονται τρείς από τις παλαιότερες εικόνες της Αγίας. Η πρώτη χρονολογείται το 1903 μ.Χ. και παρουσιάζει ολόσωμη την Αγία· κάτω αριστερά και δεξιά περιέχονται δύο σκηνές από το βίο της, η μαστίγωση και η κοίμησή της, ενώ επάνω αριστερά παριστάνεται ο Χριστός να ευλογεί την Αγία. Η δεύτερη εικόνα που παρουσιάζει επίσης ολόσωμη την Ακυλίνα φέρεται ως δέηση του «Πολυκάρπου ᾿Αθανασίου Γιαγκούδη Ζαγκλιβερινῷ Παντοκρατορινῷ ἐν ῾Αγίῳ ῎Ορει τῇ 1 Σεπτεμβρίου 1904”, είναι δηλαδὴ προσφορά του ίδίου προσώπου, δαπάνη του οποίου έγινε και η πρώτη Ακολουθία πρός τιμήν της νεομάρτυρος. Τέλος, η τρίτη εικόνα είναι δέηση του Παναγιώτη Αναγνώστου το 1913 μ.Χ., και εικονίζονται η Αγία Ακυλίνα μαζὶ με την Αγία Κυράννα. Και οι τρείς εικόνες έχουν αγιορειτικὴ προέλευση.
Το σπίτι της Αγίας όπου και ο τόπος του μαρτυρίου της, σώζεται μέχρι σήμερα, όχι βέβαια σε καλή κατάσταση. Ένα καντήλι που καίει νύχτα μέρα δηλώνει το σεβασμό των Ζαγκλιβερινών στην Αγία Ακυλίνα την οποία τιμούν κατά τη διάρκεια των Ακυλίνειων.
 
 

Κυριακή 11 Μαΐου 2014